Ludzi...

... o wielkim sercu zawsze podziwiam. Bo trudno nie podziwiać, kiedy człowiek nie myśli tylko o sobie, ba, nie myśli tylko o najbliższych, ale o wszystkich ludziach, których spotka (a nawet troszczy się o tych, których nigdy nie spotkał).

Kiedy ja ledwo zapamiętuję imię nowo poznanej osoby, ta już stara się pomóc w moich kłopotach jak umie.

I staram się też taka być, ale mój wzrok jest chyba bardzo ograniczony - choć i tak dobrze, że sięga poza czubek własnego nosa. Tak łatwo skoncentrować się na swoich problemach. Tyle, że to nie musi pomagać w ich rozwiązaniu. Jeśli nie widziało nic straszniejszego niż własne kłopoty, mogę się one wydawać nie do przebrnięcia. A jeśli się rozejrzeć, ludzie wokół nas radzą sobie z podobnymi sprawami - lepiej lub gorzej, ale sobie radzą. To może być źródło niezwykłej siły - nadziei.