Z tego wielkiego zdziwienia

Przyzwyczaiłam się, że życie kręci się, zawija i pląta. Tym bardziej zaskakujące są chwile kiedy wszystko się prostuje na ułamek sekundy. Nagle czuję się jakby w takim wszechświecie alternatywnym. Zielona herbata znów smakuje jak powinna, ludzie są mili, muzyka koi uszy, a do tego nic mnie nie goni. Przez ułamek dnia, godziny czy rzeczywiście jedynie sekundy. Oczywiście po chwili świat staje przede mną w całej swej okazałości. Zwłaszcza, że ostatnio tyle dyskutowaliśmy o sprawiedliwości....

Odkopałam się ostatnio jeden z wierszy ks. Twardowskiego. Jak ja lubię jego wiersze... bo w takich prostych słowach pisze. Zupełnie jakby miał stały dostęp do tego alternatywnego wszechświata...

....brzdęk...

Naucz się dziwić

Naucz się dziwić w kościele,

że Hostia Najświętsza tak mała,

że w dłonie by ją schowała

najniższa dziewczynka w bieli,

a rzesza przed nią upada,

rozpłacze się, spowiada-

że chłopcy z językami czarnymi od jagód-

na złość babciom wlatują półnago-

w kościoła drzwiach uchylonych

milkną jak gawrony,

bo ich kościół zadziwia powagą

I pomyśl- jakie to dziwne,

że Bóg miał lata dziecinne,

matkę, osiołka, Betlejem

Tyle tajemnic, dogmatów,

Judaszów, męczennic, kwiatów

i nowe wciąż nawrócenia

Że można nie mówiąc pacierzy

po prostu w Niego uwierzyć

z tego wielkiego zdziwienia