Zamotanie

Już prawie dochodziłam do etapu, w którym byłam zadowolona z tego jak radzę sobie z absolutną nieprzewidywalnością, która mnie ostatnio otacza, a tu nagle każą mi w tym wszystkim podejmować decyzje.

Moje podejście było proste - niczego nie planuj, bo zwariujesz. Absolutnie, nie jest to moje motto życiowe (wprost przeciwnie), ale po prostu inaczej się nie dało. Mąż tam, ja tu, masa pracy, wyjazdów, prezentacji, konferencji - nie mogę być pewna z czym zdążę i na kiedy.

A tu nagle trzeba podejmować poważne decyzje. Ustalenie daty obrony to był jeszcze pikuś (jak sie nie uda, to się przeniesie na następny semestr), ale te wszystkie wizowe kwestie to już mi zupełnie mózg zamotały. Tak bardzo chciałabym na święta pojechać odwiedzić wszystkich - rodziców, teściów, przyjaciół, chrześniaka. Ale byłoby to bardzo skomplikowane. Łatwiej byłoby przyjechać w Wielkanoc - ale w sumie to sama nie wiem, czy dostanę urlop. Na Boże Narodzenie, pojechać mogę... ale ejst taka tycia szansa, że będę miała kłopoty z powrotem.

A może to wszystko to jeden wielki test na to, jak naprawdę tego chcę. Może gdy stanę na głowie i spróbuję się nawet przed prawem Murphy'ego zabezpieczyć, to to wszystko będzie można zorganizować. Nic już nie wiem.