Time flies...

... żę tak zacznę angielskim powiedzeniem (i to nie o muchach czasowych). Mama moja miała w tym tygodniu 50 urodziny. Okrągłe. Wielka impreza rodzinna jutro, a mi przykro, że nie mogę tam być i jej pomóc. 

Nieustannie mam poczucie goniącego mnie czasu. On mi nie ucieka, on mnie popędza. Nie mogę przestać odliczać czasu do następnych zajęć, publikacji, miesięcy, semestrów i lat... i wydaje mi się, że z wszystkim jestem do tyłu. A na pewno z tymi najważniejszymi rzeczami.

Czasem przestawiam się na tryb racjonalny i dociera do mnie, że nikt nade mną nie stoi ze stoperem, a życie to nie bieg przełajowy. A może jednak jest.. nie wiem. 

Dlatego nie lubię kiedy mój kalendarz jest wypełniony na cały dzień. Cały czas mam takie poczucie oczekiwania na następny punkt programu. Mniej mnie męczy kiedy mam dużo pracy, która tak w miarę naturalnie przepływa.

A wracając do mojej mamy, szkoda, że w jej otoczeniu nie ma aktywnych kobiet po 50-tce. Mam wprawdzie pracuje, ale prace ma ciężką, męczącą i nie dającą żadnej satysfakcji. Dzieci dorosłe (wnuków jeszcze brak), gospodarstwo wydzierżawione, pomysłów na siebie brak.