Uśmiecham się...

... a później patrzę na siebie z boku i znów się uśmiecham. Zawalona jestem pracą, nic nie układa się pomyślnie, kryzysowa sytuacja goni kryzysową sytuację i prywatnie i w pracy. Oczywiście, że się irytuję i wkurzam, ale głównie się uśmiecham. I ludzie to dostrzegają, choć wydawało mi się, że to jedynie uśmiech wewnętrzny. I ja się cieszę, że udaje mi się to wszystko udzierżeć w garści. Takie perpetum uśmiechum.

Uśmiechnęłam się dzisiaj, gdy, czekając aż doliczy się moja symulacja, postanowiłam zobaczyć co nowego na youtube. Ta pani mnie urzekła pogodą ducha (ale polecam obejrzeć tylko do momentu aż skończy śpiewać - jurorzy smęcą).

Zastanawiałam się kiedyś, czy jest taki moment, w którym człowiek czuje, że już dojrzał. Wiecie, zastanawiałam się z perspektywy osoby, której latka lecą, a ciągle nie czuje się nic mądrzejsza.
I chyba to już. A może jeszcze nie, i za parę lat wam napiszę to samo.

------
To wszystko napisałam wczoraj w nocy. W międzyczasie mąż wrócił do domu, więc odłożyłam pisanie... a dziś... kolejne kryzysowe sytuacje, a i wygląda no to, że nadchodzący weekend niczym nie będzie się różnił od dni pracy. Cóż, pozostaję się dalej uśmiechać... przecież namówiłam męża na zrobienie mi porannego capuccino - czy można mieć lepszy początek dnia? No dobra, 'namówiłam' to może złe słowo, posłużyłam się groźbą... no ale cóż, szczęściu trzeba pomagać;-)