Taka dziwna potrzeba

Czuję potrzebę porozmiawiania z kimś. Nie wiem za bardzo z kim, ani o czym (godzinna dyskusja z szefem to chyba nie było to).

Może o tym, że poniedziałek snuje się dziś bardziej niż zwykle, a szkoda czasu na snucie. A może o tym, że powinnam zaplanować jakieś wycieczki po Bostonie, żeby nie zmarnować tam czasu... ale chyba bardziej się boję niż cieszę, że jadę. Ostatnio nie mogę wydusić z siebie sowa, a będę mieszkać przez trzy dni z obca osobą. Może akurat będzie okazja porozmawiać. Myślę pozytywnie. Trzeba uważać na to, o czym się myśli.

Waszyngton podobał mi się i zawiódł mnie jednocześnie. Tłok gorsz niż w Nowym Jorku. Tak sobie myślę, że może po prostu z Nowym Jorkiem mieliśmy szczęście - byliśmy tam w grudniu, kiedy wszystkim wymroziło tyłki i nikt nie miał ochoty na spacery po mieście... oprócz nas oczywiście.

Dalej nie wiem, o czym chciałabym porozmawiać. Może o tym, że czuję się jak debil (delikatnie mówiąc) nie mogąc znaleźć korepetytora z angielskiego w USA.