Nudny i płaski...

...byłby ten świat, gdybyśmy nie mieli szansy wymieniać naszych myśli i spstrzeżeń z innymi ludźmi. Gdyby obraz otaczającego nas świata, który sami sobie tworzymy w naszej głowie, był jedyny i obowiązujący dla nas.

Dlatego lubię poniedziałki wieczorem, kiedy pakuję się, wychodzę wcześniej z labu i idę na spotkanie... nazwijmy to Bible Study. W każdym razie mamy stałą grupkę, w której spotykamy się od kilku miesięcy, pięć osób a przedział wiekowy imponujący 21-74 lat. Siedzę sobie tam zwykle i chłonę ich inne spojrzenie na świat - inne nie tylko ze względu na inną kulturę, ale i ze względu na różne doświadczenia życiowe. I czasem podrzucę jakąś myśl z europejskiego (;-)) punktu widzenia.

A wczoraj dołączyła do na jeszcze Katherine. Kobiet się o wiek nie pyta, więc nie wiem ile ma lat, ale zawyżyła nam średnią wieku dosyć znacznie. Urzekła mnie, swoim entuzjazmem, pozytywnym myśleniem. Gdybym takie cechy dostrzegła u nastolatki, to pewnie pomyślałabym, że jest naiwna. Ale u kobiety, która nie jedno przeszła, wychowała dzieci, wnuki, ma dwa doktoraty, zna łacinę, hebrajski i pewnie jeszcze masę rzeczy... wygląda to zupełnie inaczej.

Czasem dobrze jest zobaczyć, że dojrzewanie, a później starzenie się to nie jest proces stawania się zgorzkniałym, zawiedzionym człowiekiem, w którego oczach widać jak bardzo żałuje, że wszystko nie potoczyło się inaczej. W moim otoczeniu, rodzinie trochę brakuje mi takich pozytywnych przykładów. A nie chcę być taka. Jak byłam mała, wymyśliłam sobie, że jak będę się często uśmiechać, to moje mięśnie się wyćwiczą i na starość nie będę mi opadały kąciki ust i nie będę wyglądała smutno. Chyba byłam bystrym dzieckiem.