Niebieska sukienka, niebieskie niebo...

Wśród tych wielu rzeczy, za które się zabieram ze zbytnią ufnością w możliwości rozciągnięcia doby (i o których planuję napisać od pewnego czasu), są lekcję polskiego. Tego nawet najstarsi indianie nie przewidzieli.

Zebrała się grupka studentów, którzy chętnie nauczyliby się naszego języka. Motywacje różne, różne stopnie wtajemniczenia... ale urzekło mnie to do tego stopnia, że nie mogłam się za to nie wziąć.

No cóż, szybko dotarło do mnie, że nie jest to takie łatwe (od czego zacząć? co z gramatyki próbować zrobić?) zwłaszcza, że dla studentów to zajęcia zupełnie dodatkowe i będzie trzeba się postarać, żeby utrzymać ich zainteresowanie... jednocześnie robiąc częste powtórki, bo nie można liczyć na to, że cokolwiek będą robić w domu.

Zaskoczeniem okazało się jak dużo satysfakcji mi to daje. Nawet zrobiłam im grę planszową, żeby ćwiczyli słownictwo. Trochę się wycwaniłam, bo stwierdziłam, ze przy tej ilości czasu jaką mamy, nie ma co się bawić w gramatykę. Tylko trochę się pomęczyli z rodzajami rzeczowników i dopasowywaniem odpowiedniej formy koloru. Chyba nigdy w życiu się nie zastanawiałam dlaczego niebo jest niebieskie a sukienka niebieska. Oj, swoje dzieci to chyba będę starała uczyć się jakiegoś języka od maleńskości.